24. Martii 2024

DOMINICA IN PALMIS
DE PASSIONE DOMINI

Officium lectionis

Deus, in adiutórium meum inténde.

Dómine, ad adiuvándum me festína.

Glória Patri. Sicut erat.

Omnia supra dicta omittuntur, quando Invitatorium immediate præcedit.

HYMNUS

Pange, lingua, gloriósi

prœ́lium certáminis,

et super crucis tropǽo

dic triúmphum nóbilem,

quáliter redémptor orbis

immolátus vícerit.

De paréntis protoplásti

fraude factor cóndolens,

quando pomi noxiális

morte morsu córruit,

ipse lignum tunc notávit,

damna ligni ut sólveret.

Hoc opus nostræ salútis

ordo depopóscerat,

multifórmis perditóris

arte ut artem fálleret,

et medélam ferret inde,

hostis unde lǽserat.

Quando venit ergo sacri

plenitúdo témporis,

missus est ab arce Patris

Natus, orbis cónditor,

atque ventre virgináli

carne factus pródiit.

Lustra sex qui iam perácta

tempus implens córporis,

se volénte, natus ad hoc,

passióni déditus,

agnus in crucis levátur

immolándus stípite.

Æqua Patri Filióque,

ínclito Paráclito,

sempitérna sit beátæ

Trinitáti glória,

cuius alma nos redémit

atque servat grátia. Amen.

PSALMODIA

Ant. 1 Dómine Deus meus, confessiónem et decórem induísti, amíctus lúmine sicut vestiménto.

Psalmus 103 (104)
Hymnus ad Dominum creatorem
Si quis in Christo nova creatura; vetera transierunt, ecce, facta sunt nova (2 Cor 5, 17).
I

Bénedic, ánima mea, Dómino. *

Dómine Deus meus, magnificátus es veheménter!

Maiestátem et decórem induísti, *

amíctus lúmine sicut vestiménto.

Exténdens cælum sicut velum, *

qui éxstruis in aquis cenácula tua.

Qui ponis nubem ascénsum tuum, *

qui ámbulas super pennas ventórum.

Qui facis ángelos tuos spíritus *

et minístros tuos ignem uréntem.

Qui fundásti terram super stabilitátem suam, *

non inclinábitur in sǽculum sǽculi.

Abýssus sicut vestiméntum opéruit eam, *

super montes stabant aquæ.

Ab increpatióne tua fúgiunt, *

a voce tonítrui tui formídant.

Ascéndunt in montes et descéndunt in valles, *

in locum, quem statuísti eis.

Términum posuísti, quem non transgrediéntur, *

neque converténtur operíre terram.

Qui emíttis fontes in torréntes; *

inter médium móntium pertransíbunt,

potábunt omnes béstias agri, *

exstínguent ónagri sitim suam.

Super ea vólucres cæli habitábunt, *

de médio ramórum dabunt voces.

Ant. Dómine Deus meus, confessiónem et decórem induísti, amíctus lúmine sicut vestiménto.

Ant. 2 Edúxit Dóminus panem de terra et vinum lætíficans cor hóminum.

II

Rigas montes de cenáculis tuis, *

de fructu óperum tuórum sátias terram.

Prodúcis fenum iuméntis *

et herbam servitúti hóminum,

edúcens panem de terra *

et vinum, quod lætíficat cor hóminis;

exhílarans fáciem in óleo, *

panis autem cor hóminis confírmat.

Saturabúntur ligna Dómini *

et cedri Líbani, quas plantávit.

Illic pásseres nidificábunt, *

eródii domus in vértice eárum.

Montes excélsi cervis, *

petræ refúgium hyrácibus.

Fecit lunam ad témpora signánda, *

sol cognóvit occásum suum.

Posuísti ténebras, et facta est nox: *

in ipsa reptábunt omnes béstiæ silvæ,

cátuli leónum rugiéntes, ut rápiant *

et quærant a Deo escam sibi.

Oritur sol, et congregántur, *

et in cubílibus suis recúmbunt.

Exit homo ad opus suum *

et ad operatiónem suam usque ad vésperum.

Ant. Edúxit Dóminus panem de terra et vinum lætíficans cor hóminum.

Ant. 3 Vidit Deus cuncta quæ fécerat, et erant valde bona.

III

Quam multiplicáta sunt ópera tua, Dómine! †

Omnia in sapiéntia fecísti, *

impléta est terra creatúra tua.

Hoc mare magnum et spatiósum et latum: †

illic reptília, quorum non est númerus, *

animália pusílla cum magnis;

illic naves pertransíbunt, *

Levíathan, quem formásti ad ludéndum cum eo.

Omnia a te exspéctant, *

ut des illis escam in témpore suo.

Dante te illis, cólligent, *

aperiénte te manum tuam, implebúntur bonis.

Averténte autem te fáciem, turbabúntur; †

áuferes spíritum eórum, et defícient *

et in púlverem suum reverténtur.

Emíttes spíritum tuum, et creabúntur, *

et renovábis fáciem terræ.

Sit glória Dómini in sǽculum; *

lætétur Dóminus in opéribus suis.

Qui réspicit terram et facit eam trémere, *

qui tangit montes, et fúmigant.

Cantábo Dómino in vita mea, *

psallam Deo meo quámdiu sum.

Iucúndum sit ei elóquium meum, *

ego vere delectábor in Dómino.

Defíciant peccatóres a terra †

et iníqui, ita ut non sint. *

Bénedic, ánima mea, Dómino.

Ant. Vidit Deus cuncta quæ fécerat, et erant valde bona.

Cum exaltátus fúero a terra.

Omnia traham ad meípsum.

LECTIO PRIOR

De Epístola ad Hebrǽos

10, 1-18

Sanctificatio nostra per Christi oblationem

Fratres: Umbram habens lex bonórum futurórum, non ipsam imáginem rerum, per síngulos annos iísdem ipsis hóstiis, quas ófferunt indesinénter, numquam potest accedéntes perféctos fácere. Alióquin nonne cessássent offérri, ídeo quod nullam habérent ultra consciéntiam peccatórum cultóres semel mundáti? Sed in ipsis commemorátio peccatórum per síngulos annos fit, impossíbile enim est sánguinem taurórum et hircórum auférre peccáta. ídeo ingrédiens mundum dicit:

« Hóstiam et oblatiónem noluísti,

corpus autem aptásti mihi;

holocautómata et sacrifícia pro peccáto

non tibi placuérunt.

Tunc dixi: Ecce vénio,

in capítulo libri scriptum est de me,

ut fáciam, Deus, voluntátem tuam ».

Supérius dicens: « Hóstias et oblatiónes et holocautómata et sacrifícia pro peccáto noluísti, nec placuérunt tibi », quæ secúndum legem offerúntur, tunc dixit: « Ecce vénio, ut fáciam voluntátem tuam ». Aufert primum, ut secúndum státuat; in qua voluntáte sanctificáti sumus per oblatiónem córporis Christi Iesu in semel.

Et omnis quidem sacérdos stat cotídie minístrans et eásdem sæpe ófferens hóstias, quæ numquam possunt auférre peccáta. Hic autem, una pro peccátis obláta hóstia, in sempitérnum consédit in déxtera Dei, de cétero exspéctans, donec ponántur inimíci eius scabéllum pedum eius; una enim oblatióne consummávit in sempitérnum eos, qui sanctificántur. Testificátur autem nobis et Spíritus Sanctus; postquam enim dixit: « Hoc est testaméntum, quod testábor ad illos post dies illos, dicit Dóminus, dando leges meas in córdibus eórum et in mente eórum superscríbam eas; et peccatórum eórum et iniquitátum eórum iam non recordábor ámplius ».

Ubi autem horum remíssio, iam non oblátio pro peccáto.

RESPONSORIUM

Cf. Hebr 10, 5-7. 4 (Ps 39 [40], 7-8)

Hóstiam et oblatiónem noluísti, corpus autem aptásti mihi; holocautómata pro peccáto non tibi placuérunt, tunc dixi: * Ecce vénio, ut fáciam, Deus, voluntátem tuam.

Impossíbile est sánguinem taurórum et hircórum auférre peccáta; ídeo Christus ingrédiens mundum dicit: * Ecce.

LECTIO ALTERA

Ex Oratiónibus sancti Andréæ Creténsis epíscopi

(Oratio 9 in ramos palmarum: PG 97, 990-994)

Benedictus qui venit in nomine Domini, Rex Israel

Veníte, paritérque ascendéntes ad montem Olivárum, Christo hódie ex Bethánia reverténti, atque ad venerábilem illam beatámque passiónem, sua ipsi sponte, ut nostræ salútis sacraménto finem impónat, procedénti occurrámus.

Venit ítaque iter sponte versus Ierúsalem fáciens, qui e cælis nostri causa descéndit, ut nos in ínfimis iacéntes una secum exaltáret, ut Scriptúra expónit, supra omnem principátum et potestátem et virtútem et omne nomen quod nominátur.

Venit autem, non velut glóriam óccupans, fastúque et pompa. Non conténdet, inquit, neque clamábit, neque áliquis áudiet vocem eius; sed erit mansuétus et húmilis, vili hábitu et apparátu adornáto ingréssu.

Age ítaque, una étiam cum festinánte ad passiónem currámus, eósque imitémur qui óbviam processérunt. Non ita ut ramos olívæ aulæáque et suppellectília, utve spátulas e palmis ei sternámus in via; sed ut nos ipsi, quantum póssumus, humiliáto ánimo, rectáque mente et propósito substernámus, ut suscipiámus Verbum illud véniens, capiatúrque nobis Deus, qui nusquam capi potest.

Gaudet enim, quod se ita nobis exhibúerit mansuétum, qui est mansuétus, ascendítque super occásum ínfimæ nostræ vilitátis, ut veníret ac nobíscum consuetúdinem habéret, suáque ad nos cognatióne ad se ipse subvéheret et redúceret.

Qui, licet conspersiónis nostræ primítiis ac delibatióne illa, super cælum cæli ad oriéntem ascendísse dícitur, própriæ árbitror glóriæ ac deitátis; haud tamen dimissúrus est, qua est in humánum genus propensióne, donec, humánam natúram a glória in glóriam ab ínfimis terræ élevans, una secum sublímem effécerit.

Sic ipsi nos Christo substravérimus, non túnicas aut ramos inánimes, fruticúmque strámina, cibo virórem amitténtem matériam, et ad paucas horas óculos recreántem; verum eius grátiam, seu ipsum totum indúti: Quotquot enim in Christo baptizáti estis, Christum induístis; eius nos pédibus, tunicárum instar strati, explicémus.

Velut autem qui prius peccáto coccínei, detergénte salutári baptísmo, póstmodum ad lanæ candórem pervenérimus, ne iam spátulas e palmis, sed victóriæ prǽmia victóri mortis offerámus.

Dicámus et nos in dies síngulos sacram illam vocem cum púeris, quatiéntes spiritáles ánimæ ramos: Benedíctus qui venit in nómine Dómini, Rex Israel.

RESPONSORIUM

Cf. Io 12, 12. 13; Mt 21, 8. 9

Cum audísset pópulus, quia Iesus venit Ierosólymam, exiérunt óbviam ei. Plúrima autem turba stravérunt vestiménta sua in via; álii ramos de arbóribus sternébant, et clamábant: * Hosánna Fílio David, benedíctus qui venit in nómine Dómini.

Turbæ autem, quæ præcedébant, et quæ sequebántur, voce magna clamábant: * Hosánna.

CANTICA

Ant. Pósitis génibus, Iesus orábat dicens: Pater, si vis, transfer cálicem istum a me; verúmtamen non mea volúntas, sed tua fiat.

Canticum I
Lamentatio populi tempore famis et belli

Ier 14, 17-21

Appropinquavit regnum Dei; pænitemini et credite Evangelio (Mc 1, 15).

Dedúcant óculi mei lácrimam
per noctem et diem, *

et non táceant,

quóniam contritióne magna contríta est
virgo fília pópuli mei, *

plaga péssima veheménter.

Si egréssus fúero ad agros,
ecce occísi gládio; *

et si introíero in civitátem,
ecce attenuáti fame:

prophéta quoque et sacérdos *

abiérunt per terram nesciéntes.

Numquid proíciens abiecísti Iudam, *

aut Sion abomináta est ánima tua?

Quare ergo percussísti nos, *

ita ut nulla sit sánitas?

Exspectávimus pacem, et non est bonum, *

et tempus curatiónis, et ecce turbátio.

Cognóvimus, Dómine, impietátes nostras, †

iniquitátes patrum nostrórum, *

quia peccávimus tibi.

Ne des nos in oppróbrium propter nomen tuum, *

ne fácias contuméliam sólio glóriæ tuæ;

recordáre, *

ne írritum fácias fœdus tuum nobíscum.

Canticum II
Dominus renovabit populum suum

Ez 36, 24-28

Ipsi populi eius erunt, et ipse Deus cum eis erit eorum Deus (Ap 21, 3).

Tollam quippe vos de géntibus †

et congregábo vos de univérsis terris *

et addúcam vos in terram vestram;

et effúndam super vos aquam mundam, †

et mundabímini
ab ómnibus inquinaméntis vestris, *

et ab univérsis idólis vestris mundábo vos.

Et dabo vobis cor novum *

et spíritum novum ponam in médio vestri

et áuferam cor lapídeum de carne vestra *

et dabo vobis cor cárneum;

et spíritum meum ponam in médio vestri †

et fáciam, ut in præcéptis meis ambulétis *

et iudícia mea custodiátis et operémini.

Et habitábitis in terra, quam dedi pátribus vestris, †

et éritis mihi in pópulum, *

et ego ero vobis in Deum.

Canticum III
Oratio in tribulatione

Lam 5, 1-7. 15-17. 19-21

Semper mortificationem Iesu in corpore circumferentes, ut et vita Iesu in corpore nostro manifestetur (2 Cor 4, 10).

Recordáre, Dómine, quid accíderit nobis; *

intuére et réspice oppróbrium nostrum.

Heréditas nostra versa est ad aliénos, *

domus nostræ ad extráneos.

Pupílli facti sumus absque patre, *

matres nostræ quasi víduæ.

Aquam nostram pecúnia bíbimus, *

ligna nostra prétio comparámus.

Iugum in cervícibus nostris minámur, *

lassis non datur réquies.

Ægýptiis dédimus manum et Assýriis, *

ut saturarémur pane.

Patres nostri peccavérunt et non sunt, *

et nos iniquitátes eórum portámus.

Defécit gáudium cordis nostri;

versus est in luctum chorus noster.

Cécidit coróna cápitis nostri; *

væ nobis, quia peccávimus.

Proptérea mæstum factum est cor nostrum, *

ídeo contenebráti sunt óculi nostri.

Tu autem, Dómine, in ætérnum permanébis, *

sólium tuum in generatiónem et generatiónem.

Quare in perpétuum obliviscéris nostri, *

derelínquens nos in longitúdinem diérum?

Convérte nos, Dómine, ad te, et convertémur; *

ínnova dies nostros sicut a princípio.

Ant. Pósitis génibus, Iesus orábat dicens: Pater, si vis, transfer cálicem istum a me; verúmtamen non mea volúntas, sed tua fiat.

EVANGELIUM

Léctio sancti Evangélii secúndum Ioánnem

8, 21-30

Ego non sum de hoc mundo

In illo témpore: Dixit Iesus pharisǽis: « Ego vado, et quærétis me et in peccáto vestro moriémini! Quo ego vado, vos non potéstis veníre ». Dicébant ergo Iudǽi: « Numquid interfíciet semetípsum, quia dicit: “Quo ego vado, vos non potéstis veníre”? ». Et dicébat eis: « Vos de deórsum estis, ego de supérnis sum; vos de mundo hoc estis, ego non sum de hoc mundo. Dixi ergo vobis quia moriémini in peccátis vestris; si enim non credidéritis quia ego sum, moriémini in peccátis vestris ». Dicébant ergo ei: « Tu quis es? ». Dixit eis Iesus: « In princípio: id quod et loquor vobis! Multa hábeo de vobis loqui et iudicáre; sed, qui misit me, verax est, et ego, quæ audívi ab eo, hæc loquor ad mundum ». Non cognovérunt quia Patrem eis dicébat. Dixit ergo eis Iesus: « Cum exaltavéritis Fílium hóminis, tunc cognoscétis quia ego sum, et a meípso fácio nihil, sed, sicut dócuit me Pater, hæc loquor. Et qui me misit, mecum est; non relíquit me solum, quia ego, quæ plácita sunt ei, fácio semper ». Hæc illo loquénte, multi credidérunt in eum.

ORATIO

Orémus.

Omnípotens sempitérne Deus, qui humáno géneri, ad imitándum humilitátis exémplum, Salvatórem nostrum carnem súmere et crucem subíre fecísti, concéde propítius, ut et patiéntiæ ipsíus habére documénta et resurrectiónis consórtia mereámur. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

Amen.

Text © LIBRERIA EDITRICE VATICANA.

© 1999-2023 J. Vidéky