24. Octobris 2024

S. Antonii Mariæ Claret, episcopi
memoria ad libitum

Natus est Sallentii (Sallent) in Hispania anno 1807. Sacerdotio initiatus, per plures annos Catalauniam peragravit populo prædicans. Societatem instituit Missionariorum et, episcopus factus in insula Cubana, de salute animarum optime meritus est. In Hispaniam reversus, adhuc multa sustinuit pro Ecclesia. Mortuus est apud Fontem Frigidum (Fontfroide) in Gallia, anno 1870.
Communia pastorum: pro episcopo (delectum est in memoriis partes aliquas de feria sumere secundum Institutionem generalem de Liturgia horarum).

Officium lectionis

Deus, in adiutórium meum inténde.

Dómine, ad adiuvándum me festína.

Glória Patri. Sicut erat. Allelúia.

Omnia supra dicta omittuntur, quando Invitatorium immediate præcedit.

HYMNUS

I. Quando Officium lectionis dicitur noctu vel summo mane:

Nox atra rerum cóntegit

terræ colóres ómnium:

nos confiténtes póscimus

te, iuste iudex córdium,

Ut áuferas piácula

sordésque mentis ábluas,

donésque, Christe, grátiam

ut arceántur crímina.

Mens, ecce, torpet ímpia,

quam culpa mordet nóxia;

obscúra gestit tóllere

et te, Redémptor, quǽrere.

Repélle tu calíginem

intrínsecus quam máxime,

ut in beáto gáudeat

se collocári lúmine.

Sit, Christe, rex piíssime,

tibi Patríque glória

cum Spíritu Paráclito,

in sempitérna sǽcula. Amen.

II. Quando Officium lectionis dicitur diurno tempore:

Christe, precámur ádnuas

orántibus servis tuis,

iníquitas hæc sǽculi

ne nostram captívet fidem.

Non cogitémus ímpie,

invideámus némini,

læsi non reddámus vicem,

vincámus in bono malum.

Absit nostris e córdibus

ira, dolus, supérbia;

absístat avarítia,

malórum radix ómnium.

Consérvet pacis fœ́dera

non simuláta cáritas;

sit illibáta cástitas

credulitáte pérpeti.

Sit, Christe, rex piíssime,

tibi Patríque glória

cum Spíritu Paráclito,

in sempitérna sǽcula. Amen.

PSALMODIA

Ant. 1 Elóquium Dómini scutum est ómnium sperántium in eum.

Psalmus 17 (18), 31-51
Gratiarum actio
Si Deus pro nobis, quis contra nos? (Rom 8, 31).
IV

Deus, impollúta via eius, †

elóquia Dómini igne examináta; *

protéctor est ómnium sperántium in se.

Quóniam quis Deus præter Dóminum? *

Aut quæ munítio præter Deum nostrum?

Deus, qui præcínxit me virtúte *

et pósuit immaculátam viam meam;

qui perfécit pedes meos tamquam cervórum *

et super excélsa státuit me;

qui docet manus meas ad prœ́lium, *

et tendunt arcum ǽreum bráchia mea.

Ant. Elóquium Dómini scutum est ómnium sperántium in eum.

Ant. 2 Déxtera tua, Dómine, suscépit me.

V

Et dedísti mihi scutum salútis tuæ, †

et déxtera tua suscépit me, *

et exaudítio tua magnificávit me.

Dilatásti gressus meos subtus me, *

et non sunt infirmáta vestígia mea.

Persequébar inimícos meos
et comprehendébam illos *

et non convertébar, donec defícerent.

Confringébam illos, nec póterant stare, *

cadébant subtus pedes meos.

Et præcinxísti me virtúte ad bellum *

et supplantásti insurgéntes in me subtus me.

Et inimícos meos dedísti mihi dorsum *

et odiéntes me disperdidísti.

Clamavérunt, nec erat qui salvos fáceret, *

ad Dóminum, nec exaudívit eos.

Et commínui eos ut púlverem ante fáciem venti, *

ut lutum plateárum contrívi eos.

Eripuísti me de contradictiónibus pópuli, *

constituísti me in caput géntium.

Pópulus, quem non cognóvi, servívit mihi, *

in audítu auris obœdívit mihi.

Fílii aliéni blandíti sunt mihi, †

fílii aliéni inveteráti sunt, *

contremuérunt in ábditis suis.

Ant. Déxtera tua, Dómine, suscépit me.

Ant. 3 Vivat Dóminus, et exaltétur Deus salútis meæ.

VI

Vivit Dóminus et benedíctus Adiútor meus, *

et exaltétur Deus salútis meæ.

Deus, qui das vindíctas mihi †

et subdis pópulos sub me, *

liberátor meus de inimícis meis iracúndis;

et ab insurgéntibus in me exáltas me, *

a viro iníquo éripis me.

Proptérea confitébor tibi in natiónibus, Dómine, *

et nómini tuo psalmum dicam,

magníficans salútes regis sui †

et fáciens misericórdiam christo suo, *

David et sémini eius usque in sǽculum.

Ant. Vivat Dóminus, et exaltétur Deus salútis meæ.

Revéla, Dómine, óculos meos.

Et considerábo mirabília de lege tua.

LECTIO PRIOR

De libro Esther

5, 1-5; 7, 1-10

Rex et Aman ad convivium Esther. Aman suspenditur

Die tértio, indúta Esther regálibus vestiméntis stetit in átrio domus régiæ, quod erat intérius contra basílicam regis. At ille sedébat super sólium suum in consistório palátii contra óstium domus. Et factum est, cum vidísset Esther regínam stantem, plácuit óculis eius et exténdit contra eam virgam áuream, quam tenébat manu; quæ accédens tétigit summitátem virgæ eius.

Dixítque ad eam rex: « Quid vis, Esther regína? Quæ est petítio tua? Etiámsi dimídiam partem regni petíeris, dábitur tibi ». At illa respóndit: « Si regi placet, óbsecro, ut vénias ad me hódie et Aman tecum ad convívium, quod parávi ». Statímque rex: « Vocáte, inquit, cito Aman, ut fiat verbum Esther ».

Intrávit ítaque rex et Aman, ut bíberent cum regína. Dixítque ei rex étiam in secúndo die, postquam vino incalúerat: « Quæ est petítio tua, Esther, ut detur tibi, et quid vis fíeri? Etiámsi dimídiam regni mei partem petíeris, impetrábis ». Ad quem illa respóndit: « Si invéni grátiam in óculis tuis, o rex, et si tibi placet, dona mihi ánimam meam, pro qua rogo, et pópulum meum, pro quo óbsecro. Tráditi enim sumus, ego et pópulus meus, ut conterámur, iugulémur et pereámus. Atque útinam in servos et fámulas venderémur: tacuíssem, quia tribulátio hæc non esset digna conturbáre regem ». Respondénsque rex Asuérus ait: « Quis est iste et ubi est, ut hæc áudeat fácere? ». Dixit Esther: « Hostis et inimícus noster, péssimus iste est Aman ». Quod ille áudiens ílico obstúpuit coram rege ac regína.

Rex autem surréxit irátus et de loco convívii intrávit in hortum palátii. Aman quoque surréxit, ut rogáret Esther regínam pro ánima sua; intelléxit enim a rege sibi decrétum esse malum. Qui cum revérsus esset de horto et intrásset convívii locum, répperit Aman super léctulum corruísse, in quo iacébat Esther, et ait: « étiam regínam vult opprímere, me præsénte, in domo mea? ». Necdum verbum de ore regis exíerat, et statim operuérunt fáciem eius. Dixítque Harbóna, unus de eunúchis, qui stabant in ministério regis: « En étiam lignum, quod paráverat Mardochǽo, qui locútus est bonum pro rege, stat in domo Aman habens altitúdinis quinquagínta cúbitos ». Cui dixit rex: « Appéndite eum in eo ». Suspénsus est ítaque Aman in patíbulo, quod paráverat Mardochǽo; et regis ira quiévit.

RESPONSORIUM

Cf. Est 10, 3f; Is 48, 20b

Israel clamávit ad Dóminum, et salvum fecit Dóminus pópulum suum; * Liberávit nos de ómnibus malis et fecit signa magna.

In voce exsultatiónis annuntiáte: Redémit Dóminus servum suum Iacob. * Liberávit.

LECTIO ALTERA

Ex Opéribus sancti Antónii Maríæ Claret epíscopi

(L’Egoismo vinto, Romæ 1869, 60)

Caritas Christi urget nos

Igne Sancti Spíritus compúlsi, sancti Apóstoli orbem terræ percurrérunt. Eódem igne accénsi missionárii apostólici pervenérunt, pervéniunt, pervénient usque ad fines mundi, ab uno in álterum terræ vérticem, ut verbum Dei núntient, ita ut verba illa apóstoli Pauli ipsi sibi dícere mérito possint: Cáritas Christi urget nos.

Cáritas Christi stímulat, íncitat nos ut currámus et ut sancti zeli alis acti volémus. Verus amans Deum et próximum amat; verus zelátor idem est amans, sed superióre gradu, secúndum amóris gradus, ita ut quando flagrat amóre, tanto pótius impellátur zelo. Quod si quis zelum non habet, id testimónio est in eius corde amórem et caritátem exstínctam esse. Qui zelum habet, cupit atque ómnia summa facit et enítitur ut Deus semper magis cognoscátur, amétur eíque serviátur in hac et in áltera vita, cum hic sacer amor nullum hábeat finem. Quod étiam cum próximo facit; optat atque conténdit ut omnes in his terris conténti sint atque felíces et beáti in supérna pátria; ut omnes salvi fiant; ne quis in perpétuum péreat, neque Deum offéndat, neque ullo témporis puncto in peccáto permáneat: ut in sanctis Apóstolis et in ómnibus qui spíritu apostólico agúntur, conspícimus.

Mihimetípsi ego dico: Fílius immaculáti cordis Maríæ vir est, qui caritáte flagrat et, quacúmque transit, combúrit; qui efficáciter cupit omnibúsque ópibus curat omnes hómines igne divíni amóris accéndere. Nulla re deterrétur; gaudet privatiónibus; aggréditur labóres; ampléctitur ærúmnas; in calúmniis oblectátur, lætátur in torméntis. Nihil áliud cógitat, nisi quo modo Iesum Christum sequátur atque imitétur deprecándo, laborándo, sustinéndo, Dei glóriam et salútem animárum semper ac solúmmodo curándo.

RESPONSORIUM

1 Th 2, 8; Gal 4, 19

Cúpide volebámus trádere vobis non solum Evangélium Dei, sed étiam ánimas nostras: * Quóniam caríssimi nobis facti estis.

Filíoli mei, quos íterum partúrio, donec formétur Christus in vobis. * Quóniam.

ORATIO

Orémus.

Deus, qui in evangelizándis pópulis beátum Antónium Maríam epíscopum mira caritáte et patiéntia roborásti, eius nobis intercessióne concéde, ut, quæ tua sunt quæréntes, eníxe in Christo lucrándis frátribus incumbámus. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

Amen.

Text © LIBRERIA EDITRICE VATICANA.

© 1999-2023 J. Vidéky