25. Februarii 2024

Dominica Secunda Quadragesimæ
hebdomada 2 psalterii

Officium lectionis

Deus, in adiutórium meum inténde.

Dómine, ad adiuvándum me festína.

Glória Patri. Sicut erat.

Omnia supra dicta omittuntur, quando Invitatorium immediate præcedit.

HYMNUS

Ex more docti mýstico

servémus abstinéntiam,

deno diérum círculo

ducto quater notíssimo.

Lex et prophétæ prímitus

hanc prætulérunt, póstmodum

Christus sacrávit, ómnium

rex atque factor témporum.

Utámur ergo párcius

verbis, cibis et pótibus,

somno, iocis et árctius

perstémus in custódia.

Vitémus autem péssima

quæ súbruunt mentes vagas,

nullúmque demus cállido

hosti locum tyránnidis.

Præsta, beáta Trínitas,

concéde, simplex Unitas,

ut fructuósa sint tuis

hæc parcitátis múnera. Amen.

PSALMODIA

Ant. 1 Dómine Deus meus, confessiónem et decórem induísti, amíctus lúmine sicut vestiménto.

Psalmus 103 (104)
Hymnus ad Dominum creatorem
Si quis in Christo nova creatura; vetera transierunt, ecce, facta sunt nova (2 Cor 5, 17).
I

Bénedic, ánima mea, Dómino. *

Dómine Deus meus, magnificátus es veheménter!

Maiestátem et decórem induísti, *

amíctus lúmine sicut vestiménto.

Exténdens cælum sicut velum, *

qui éxstruis in aquis cenácula tua.

Qui ponis nubem ascénsum tuum, *

qui ámbulas super pennas ventórum.

Qui facis ángelos tuos spíritus *

et minístros tuos ignem uréntem.

Qui fundásti terram super stabilitátem suam, *

non inclinábitur in sǽculum sǽculi.

Abýssus sicut vestiméntum opéruit eam, *

super montes stabant aquæ.

Ab increpatióne tua fúgiunt, *

a voce tonítrui tui formídant.

Ascéndunt in montes et descéndunt in valles, *

in locum, quem statuísti eis.

Términum posuísti, quem non transgrediéntur, *

neque converténtur operíre terram.

Qui emíttis fontes in torréntes; *

inter médium móntium pertransíbunt,

potábunt omnes béstias agri, *

exstínguent ónagri sitim suam.

Super ea vólucres cæli habitábunt, *

de médio ramórum dabunt voces.

Ant. Dómine Deus meus, confessiónem et decórem induísti, amíctus lúmine sicut vestiménto.

Ant. 2 Edúxit Dóminus panem de terra, et vinum lætíficans cor hóminis.

II

Rigas montes de cenáculis tuis, *

de fructu óperum tuórum sátias terram.

Prodúcis fenum iuméntis *

et herbam servitúti hóminum,

edúcens panem de terra *

et vinum, quod lætíficat cor hóminis;

exhílarans fáciem in óleo, *

panis autem cor hóminis confírmat.

Saturabúntur ligna Dómini *

et cedri Líbani, quas plantávit.

Illic pásseres nidificábunt, *

eródii domus in vértice eárum.

Montes excélsi cervis, *

petræ refúgium hyrácibus.

Fecit lunam ad témpora signánda, *

sol cognóvit occásum suum.

Posuísti ténebras, et facta est nox: *

in ipsa reptábunt omnes béstiæ silvæ,

cátuli leónum rugiéntes, ut rápiant *

et quærant a Deo escam sibi.

Oritur sol, et congregántur, *

et in cubílibus suis recúmbunt.

Exit homo ad opus suum *

et ad operatiónem suam usque ad vésperum.

Ant. Edúxit Dóminus panem de terra, et vinum lætíficans cor hóminis.

Ant. 3 Vidit Deus cuncta quæ fécerat, et erant valde bona.

III

Quam multiplicáta sunt ópera tua, Dómine! †

Omnia in sapiéntia fecísti, *

impléta est terra creatúra tua.

Hoc mare magnum et spatiósum et latum: †

illic reptília, quorum non est númerus, *

animália pusílla cum magnis;

illic naves pertransíbunt, *

Levíathan, quem formásti ad ludéndum cum eo.

Omnia a te exspéctant, *

ut des illis escam in témpore suo.

Dante te illis, cólligent, *

aperiénte te manum tuam, implebúntur bonis.

Averténte autem te fáciem, turbabúntur; †

áuferes spíritum eórum, et defícient *

et in púlverem suum reverténtur.

Emíttes spíritum tuum, et creabúntur, *

et renovábis fáciem terræ.

Sit glória Dómini in sǽculum; *

lætétur Dóminus in opéribus suis.

Qui réspicit terram et facit eam trémere, *

qui tangit montes, et fúmigant.

Cantábo Dómino in vita mea, *

psallam Deo meo quámdiu sum.

Iucúndum sit ei elóquium meum, *

ego vere delectábor in Dómino.

Defíciant peccatóres a terra †

et iníqui, ita ut non sint. *

Bénedic, ánima mea, Dómino.

Ant. Vidit Deus cuncta quæ fécerat, et erant valde bona.

Vox Patris de nube audíta est.

Hic est Fílius meus diléctus: ipsum audíte.

LECTIO PRIOR

De libro Exodi

13, 17 – 14, 9

Iter usque ad mare Rubrum

Cum emisísset phárao pópulum, non eos duxit Deus per viam terræ Philísthim, quæ vicína est, réputans ne forte pænitéret pópulum, si vidísset advérsum se bella consúrgere, et reverterétur in Ægýptum; sed circumdúxit per viam desérti, quæ est iuxta mare Rubrum. Et armáti ascendérunt fílii Israel de terra Ægýpti. Tulit quoque Móyses ossa Ioseph secum, eo quod adiurásset fílios Israel dicens: « Visitábit vos Deus; efférte ossa mea hinc vobíscum ».

Profectíque de Succoth castrametáti sunt in Etham, in extrémis fínibus solitúdinis. Dóminus autem præcedébat eos ad ostendéndam viam per diem in colúmna nubis et per noctem in colúmna ignis, ut dux esset itíneris utróque témpore. Nunquam défuit colúmna nubis per diem nec colúmna ignis per noctem coram pópulo.

Locútus est autem Dóminus ad Móysen dicens: « Lóquere fíliis Israel: Revérsi castrameténtur e regióne Phihahíroth, quæ est inter Mógdolum et mare contra Beélsephon; in conspéctu eius castra ponétis super mare. Dicturúsque est phárao super fíliis Israel: “Errant in terra, conclúsit eos desértum”. Et indurábo cor eius, ac persequétur eos, et glorificábor in pharaóne et in omni exércitu eius; sciéntque Ægýptii quia ego sum Dóminus ». Fecerúntque ita.

Et nuntiátum est regi Ægyptiórum quod fugísset pópulus; immutatúmque est cor pharaónis et servórum eius super pópulo, et dixérunt: « Quid hoc fécimus, ut dimitterémus Israel, ne servírent nobis? ». Iunxit ergo currum et omnem pópulum suum assúmpsit secum; tulítque sescéntos currus eléctos et quidquid in Ægýpto cúrruum fuit et bellatóres in síngulis cúrribus. Induravítque Dóminus cor pharaónis regis Ægýpti, et persecútus est fílios Israel; at illi egréssi erant in manu excélsa. Cumque persequeréntur Ægýptii vestígia præcedéntium, repperérunt eos in castris super mare; omnes equi et currus pharaónis, équites et exércitus eius erant in Phihahíroth contra Beélsephon.

RESPONSORIUM

Ps 114, 1. 2; Ex 13, 21

In éxitu Israel de Ægýpto, domus Iacob de pópulo bárbaro, * Factus est Iuda sanctuárium eius, Israel potéstas eius.

Dóminus præcedébat eos ad ostendéndam viam in colúmna nubis. * Factus est.

LECTIO ALTERA

Ex Sermónibus sancti Leónis Magni papæ

(Sermo 51, 3-4. 8: PL 54, 310-311. 313)

Lex per Moysen data est; gratia autem et veritas per Iesum Christum facta est

Aperit Dóminus coram eléctis téstibus glóriam suam, et commúnem illam cum céteris córporis formam tanto splendóre claríficat, ut et fácies eius solis fulgóri símilis, et vestítus candóri nívium esset æquális.

In qua transfiguratióne illud quidem principáliter agebátur, ut de córdibus discipulórum crucis scándalum tollerétur; nec conturbáret eórum fidem voluntáriæ humílitas passiónis, quibus reveláta esset abscónditæ excelléntia dignitátis.

Sed non minóre providéntia spes sanctæ Ecclésiæ fundabátur, ut totum corpus Christi agnósceret quali esset commutatióne donándum, et eius sibi honóris consórtium membra promítterent, qui in cápite præfulsísset.

De quo idem Dóminus díxerat, cum de advéntus sui maiestáte loquerétur: Tunc iusti fulgébunt sicut sol in regno Patris sui; protestánte hoc ipsum beáto Paulo apóstolo et dicénte: Exístimo enim quod non sunt condígnæ passiónes huius témporis ad futúram glóriam, quæ revelábitur in nobis; et íterum: Mórtui enim estis, et vita vestra abscóndita est cum Christo in Deo. Cum enim Christus apparúerit vita vestra, tunc et vos apparébitis cum ipso in glória.

Confirmándis vero apóstolis et ad omnem sciéntiam provehéndis, ália quoque in illo miráculo accéssit instrúctio.

Móyses enim et Elías, lex scílicet et prophétæ, apparuérunt cum Dómino loquéntes, ut veríssime in illa quinque virórum præséntia complerétur quod dictum est: In duóbus vel tribus téstibus stat omne verbum.

Quid hoc stabílius, quid fírmius verbo, in cuius prædicatióne véteris et novi testaménti cóncinit tuba et cum evangélica doctrína antiquárum protestatiónum instruménta concúrrunt?

Astipulántur enim sibi ínvicem utriúsque fœ́deris páginæ; et, quem sub velámine mysteriórum præcedéntia signa promíserant, maniféstum atque perspícuum præséntis glóriæ splendor osténdit; quia, sicut ait beátus Ioánnes, lex per Móysen data est, grátia autem et véritas per Iesum Christum facta est; in quo et propheticárum promíssio impléta est figurárum et legálium rátio præceptórum, dum et veram docet prophetíam per sui præséntiam, et possibília facit mandáta per grátiam.

Confirmétur ergo secúndum prædicatiónem sacratíssimi Evangélii ómnium fides, et nemo de Christi cruce, per quam mundus redémptus est, erubéscat.

Nec ídeo quisquam aut pati pro iustítia tímeat, aut de promissórum retributióne diffídat, quia per labórem ad réquiem, et per mortem transítur ad vitam; cum omnem humilitátis nostræ infirmitátem ille suscéperit, in quo, si in confessióne et in dilectióne ipsíus permaneámus, et quod vicit víncimus, et quod promísit accípimus.

Quia sive ad faciénda mandáta, sive ad toleránda advérsa, præmíssa Patris vox debet semper áuribus nostris insonáre, dicéntis: Hic est Fílius meus diléctus, in quo mihi bene complácui: ipsum audíte.

RESPONSORIUM

Hebr 12, 22. 24. 25; Ps 95, 8

Accessístis ad testaménti novi mediatórem Iesum. Vidéte ne recusétis loquéntem; * Si enim illi non effugérunt, recusántes eum qui super terram loquebátur, multo magis nos, qui de cælis loquéntem avértimus.

Utinam hódie vocem eius audiátis: Nolíte obduráre corda vestra. * Si enim.

CANTICA

Ant. Convérte nos, Dómine, ad te, et convertémur; ínnova dies nostros sicut a princípio.

Canticum I
Lamentatio populi tempore famis et belli

Ier 14, 17-21

Appropinquavit regnum Dei; pænitemini et credite Evangelio (Mc 1, 15).

Dedúcant óculi mei lácrimam
per noctem et diem, *

et non táceant,

quóniam contritióne magna contríta est
virgo fília pópuli mei, *

plaga péssima veheménter.

Si egréssus fúero ad agros,
ecce occísi gládio; *

et si introíero in civitátem,
ecce attenuáti fame:

prophéta quoque et sacérdos *

abiérunt per terram nesciéntes.

Numquid proíciens abiecísti Iudam, *

aut Sion abomináta est ánima tua?

Quare ergo percussísti nos, *

ita ut nulla sit sánitas?

Exspectávimus pacem, et non est bonum, *

et tempus curatiónis, et ecce turbátio.

Cognóvimus, Dómine, impietátes nostras, †

iniquitátes patrum nostrórum, *

quia peccávimus tibi.

Ne des nos in oppróbrium propter nomen tuum, *

ne fácias contuméliam sólio glóriæ tuæ;

recordáre, *

ne írritum fácias fœdus tuum nobíscum.

Canticum II
Dominus renovabit populum suum

Ez 36, 24-28

Ipsi populi eius erunt, et ipse Deus cum eis erit eorum Deus (Ap 21, 3).

Tollam quippe vos de géntibus †

et congregábo vos de univérsis terris *

et addúcam vos in terram vestram;

et effúndam super vos aquam mundam, †

et mundabímini
ab ómnibus inquinaméntis vestris, *

et ab univérsis idólis vestris mundábo vos.

Et dabo vobis cor novum *

et spíritum novum ponam in médio vestri

et áuferam cor lapídeum de carne vestra *

et dabo vobis cor cárneum;

et spíritum meum ponam in médio vestri †

et fáciam, ut in præcéptis meis ambulétis *

et iudícia mea custodiátis et operémini.

Et habitábitis in terra, quam dedi pátribus vestris, †

et éritis mihi in pópulum, *

et ego ero vobis in Deum.

Canticum III
Oratio in tribulatione

Lam 5, 1-7. 15-17. 19-21

Semper mortificationem Iesu in corpore circumferentes, ut et vita Iesu in corpore nostro manifestetur (2 Cor 4, 10).

Recordáre, Dómine, quid accíderit nobis; *

intuére et réspice oppróbrium nostrum.

Heréditas nostra versa est ad aliénos, *

domus nostræ ad extráneos.

Pupílli facti sumus absque patre, *

matres nostræ quasi víduæ.

Aquam nostram pecúnia bíbimus, *

ligna nostra prétio comparámus.

Iugum in cervícibus nostris minámur, *

lassis non datur réquies.

Ægýptiis dédimus manum et Assýriis, *

ut saturarémur pane.

Patres nostri peccavérunt et non sunt, *

et nos iniquitátes eórum portámus.

Defécit gáudium cordis nostri;

versus est in luctum chorus noster.

Cécidit coróna cápitis nostri; *

væ nobis, quia peccávimus.

Proptérea mæstum factum est cor nostrum, *

ídeo contenebráti sunt óculi nostri.

Tu autem, Dómine, in ætérnum permanébis, *

sólium tuum in generatiónem et generatiónem.

Quare in perpétuum obliviscéris nostri, *

derelínquens nos in longitúdinem diérum?

Convérte nos, Dómine, ad te, et convertémur; *

ínnova dies nostros sicut a princípio.

Ant. Convérte nos, Dómine, ad te, et convertémur; ínnova dies nostros sicut a princípio.

EVANGELIUM

Léctio sancti Evangélii secúndum Marcum

8, 27-38

Oportet Filium hominis multa pati … et resurgere

In illo témpore: Egréssus est Iesus et discípuli eius in castélla Cæsaréæ Philíppi; et in via interrogábat discípulos suos dicens eis: « Quem me dicunt esse hómines? ». Qui respondérunt illi dicéntes: « Ioánnem Baptístam, álii Elíam, álii vero unum de prophétis ». Et ipse interrogábat eos: « Vos vero quem me dícitis esse? ». Respóndens Petrus ait ei: « Tu es Christus ». Et comminátus est eis, ne cui dícerent de illo.

Et cœpit docére illos: « Opórtet Fílium hóminis multa pati et reprobári a senióribus et a summis sacerdótibus et scribis et occídi et post tres dies resúrgere »; et palam verbum loquebátur. Et apprehéndens eum Petrus cœpit increpáre eum. Qui convérsus et videns discípulos suos comminátus est Petro et dicit: « Vade retro me, Sátana, quóniam non sapis, quæ Dei sunt, sed quæ sunt hóminum ».

Et convocáta turba cum discípulis suis, dixit eis: « Si quis vult post me sequi, déneget seípsum et tollat crucem suam et sequátur me. Qui enim volúerit ánimam suam salvam fácere, perdet eam; qui autem perdíderit ánimam suam propter me et evangélium, salvam eam fáciet. Quid enim prodest hómini, si lucrétur mundum totum et detriméntum fáciat ánimæ suæ? Quid enim dabit homo commutatiónem pro ánima sua? Qui enim me confúsus fúerit et mea verba in generatióne ista adúltera et peccatríce, et Fílius hóminis confundétur eum, cum vénerit in glória Patris sui cum Angelis sanctis ».

Vel Evangelium huius dominicæ, quod hoc anno in Missa non legitur.

ORATIO

Orémus.

Deus, qui nobis diléctum Fílium tuum audíre præcepísti, verbo tuo intérius nos páscere dignéris, ut, spiritáli purificáto intúitu, glóriæ tuæ lætémur aspéctu. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

Amen.

Text © LIBRERIA EDITRICE VATICANA.

© 1999-2023 J. Vidéky